Depresja to choroba wieloobjawowa i różnorodna.Wiadomo, jakie czynniki mogą się do niej przyczyniać i jakie pomagać w jej pokonaniu, ale każda osoba z depresją jest inna i co innego może jej pomóc w pokonaniu choroby. Jednemu pomoże praca, innemu znalezienie drugiej połówki, jeszcze innemu leki, jeszcze innemu zmiana diety, ćwiczenia, pisanie pamiętnika, psychoterapia i mogłabym tak pisać pół wieczora. Co więcej są osoby, które nie robią nic i też depresja mija. I ja sobie tutaj nic nie wymyślam. Tak mówi nauka. Są też osoby, które popadają w tak ciężką depresję, że z łóżka zejść nie mogą. Są takie osoby (bardzo mało), dla których elektrowstrząsy są ostatnią nadzieją. Krótko mówiąc depresja ma wiele oblicz i nie ma co generalizować. Nie wiem czy kasiachery miała depresję czy nie, ale jeśli miała to pójście do pracy jak najbardziej mogło być pomocne w jej pokonaniu.

Tak masz rację- ja odniosłam się do depresji endogennej- bo taką najczęściej kojarzą ludzię słysząc słowo depresja- takie mam wrażenie.
Oczywiście każdy jest inny, każdemu co innego pomaga, różne rodzaje depresji charakteryzują się zróżnicowanym czasem trwania i nasileniem objawów - mają jednak wspólny mianownik ,we wszystkich istotne jest wsparcie bliskich i zwrócenie się o profesjonalną pomoc - chociażby po to by zrozumieć mechanizmy rządzące tą chorobą.

Zgadzam sie. Ja od lat na antydepresantach chociaz pracuje na pelnym etacie. Mnie najbardziej pomogla terapia kognitywno-behawioralna w najgorszym czasie lata temu. To wymagalo troche wysilku zeby robic cwiczenia w zeszycie analizujac wlasne ukryte mysli ale to daje rezultaty.
Zgadzam sie tez z Rafalem ze jest istotna roznica wyobrazac sobie trumne a widziec trumne.
Ciekawy temat jak dla mnie.

Tak właśnie stało się zemną. Chciałbym wrócić do mojej starej osobowości, do tego Kim byłem i jaki byłem! Może wydawać się to dziwne lub śmieszne ale w tym momęcie tylko potrafie sobie wyobrazić,przypomniec. to ile nie ma chats miałem odwagi,zapału,pewności siebie i tego że żadne nie powodzenie diskryminuje. Nie było strachu że możesz być gorszy. bo ci coś nie wyszło. A teraz jest brak tego wszystkiego!przez co straciłem Rodzine. Czuje się winny i odpowiedzialny za to co mnie spotkało! Od 3 tygodni mieszkam sam i dusze sie cisza której nie powinno być!

Czesc Kulfon...duzo jest interesujacych rozwazan na temat depresji. Z tego co napisales problem jest na pewno nie do rozwiazania na forum, choc pisanie o tym z innymi uzytkownikami moze Ci pomagac.

Katy D bardzo slusznie napisala o terapii kognitywno-behawioralnej. Pierwsze kroki skieruj do GP. Powiedz szczerze, wszystko o swoich myslach. Aha...niestety doradzam ubarwic - aby szybciej poszlo - totez jesli lekarz zapyta o mysli samobojcze, to nawet jesli ich nie masz - to jednak zasugeruj, ze tak. Na sesje bowiem i tak bedziesz musial poczekac. Inaczej GP moze poprzestac jedynie na leczeniu farmakologicznym, typu nafaszerowania Cie diazepamem i pochodnymi, ze bedziesz spal 24/7 - oczywiscie to sa moje wlasne obserwacje postepowania z pacjentami i moze u Ciebie jest inaczej.

Na pewno dostaniesz odpowiednie leki, a takze lekarz powinien Cie od razu zreferowac do seriwsu NHS, ktory w kazdym hrabstwie nieco inaczej sie nazywa...np w Liverpoolu (Merseyside) jest to Mersey Care NHS, a serwis prowadzacy sesje to w Liverpoolu - Talk Liverpool.

Co tydzien mam spotkanie - wczesniej tez . Czy pomaga? Na pewno nie mozna oczekiwac "cudow". Samemu tez trzeba pomagac lekarzowi i terapeucie. Sa przypadki tak ciezkie, ze niestety trzeba z tym dlugo zyc. Rozne traumatyczne przezycia wedruja wraz z nami przez lata. Zycze, abys sie trzymal i zglos sie do GP. Bedzie ok, glowa do gory!



Pozdrawiam.

[ Ostatnio edytowany przez: Kanonier30 20-10-2017 02:06 ]

Kulfon,

Jeśli jeszcze nie widziałeś się z GP, to koniecznie umów się czym prędzej. Opowiedz lekarzowi o swojej sytuacji i oczekiwaniach dotyczących leczenia jakie masz. Niestety z powodów finansowych lekarze wolą przepisywać antydepresanty niż wysyłać na terapie. Jeśli uważasz, że potrzebujesz lub chciałbyś iść na terapię to nie daj się zbyć. Nalegaj.
Badania pokazują, że terapia jest równie skuteczna co antydepresanty i po terapii jest większa szansa na brak nawrotu choroby bo terapia pomaga wyposażyć pacjenta w narzędzia potrzebne do walki z depresją.
Ja sama jestem do antydepresantów krytycznie nastawiona. Odnoszę wrażenie, że lekarze przepisują je trochę jak dropsy smakowe. Antydepresanty to środki farmakologiczne więc niosą też za sobą ryzyko efektów ubocznych. Zwłaszcza trzeba zwracać uwagę na pogorszenie się stanu pacjenta. Niewiele się o tym mówi, ale antydepresanty mogą też prowadzić do depresji, stanów lękowych i myśli samobójczych. Antydepresanty uzależniają. Są osoby, którym ciężko 'zejść' z tych leków. Po zaprzestaniu leków jest większe ryzyko nawrotu choroby, bo jeżeli terapia skupiła się tylko na nierównowadze chemicznej w mózgu, a nie nawykowym sposobie myślenia (czytaj czarnowidztwo i takie tam) to, te nawykowe myśli zapoczątkują nawrót choroby. Pisząc to nie chcę Ciebie, ani innych straszyć i zniechęcać do antydepresantów. Chcę tylko żebyś był świadomy podejmując decyzję. Jeśli zdecydujesz się na antydepresanty pamiętaj o tym co napisałam i jeśli poczujesz się od nich gorzej to nie wahaj się przerwać kurację jeśli taka będzie Twoja wola. Lekarz może mieć inne zdanie, ale to nie on będzie zmagać się z efektami ubocznymi. Lekarze mają w zwyczaju zwiększać dawki ludziom, którym się pogarsza. Nie przeczę, że czasami to jest dobra decyzja i pomoże, ale niestety zbyt często lekarze zapominają, że antydepresanty to nie złoty środek dla każdego i może wyrządzić więcej krzywdy niż pożytku. Nawet jeśli pogorszenie depresji jako tako się nie pojawi (to nie zdarza się nie wiadomo jak często, ale jest taka możliwość i dlatego o tym piszę) to są inne efekty uboczne takie jak na przykład ciągłe uczucie suchości w buzi, które jest tak dla pacjentów upierdliwe, że nie chcą brać leków.
Są jednak osoby, którym poprawi się tylko po antydepresantach, albo takie które we wczesnej terapii potrzebują ich na start, a później stosują terapię. Dlatego podkreślam. Nie zniechęcam Cię do antydepresantów. Bądź tylko świadomym pacjentem i pamiętaj, że one zaczynają zazwyczaj działać od 3 do 6 tygodnia od początku kuracji.

Skoro życie tak Ci się skomplikowało, że nawet rodzina odeszła to tym bardziej zachęcam do terapii. Nie wiem co tam u Was w rodzinie w trawie piszczy, ale kto wie może macie więcej problemów niż tylko Twoja depresja. Terapia pomoże Ci to wszystko sobie poukładać, a jak będzie trzeba to zawsze z rodziną będziesz mógł pomyśleć o terapii rodzinnej.

Pamiętaj lekarz na start zaproponuje antydepresanty. Jak uważasz, że to dobre rozwiązanie dla Ciebie to je weź. Jeśli nie chcesz ich brać to lekarz nie może Cię zmusić. Nie może też postawić warunku, że najpierw antydepresanty, a jak to nie pomoże to wtedy przekaz na terapię. Na terapię możesz dostać przekaz nawet jeśli bierzesz antydepresanty.

Jeśli chodzi o podkoloryzowanie swoich problemów; tj. wspominanie o myślach samobójczych, których w rzeczywistości nie ma to tutaj byłabym ostrożna.
Jeśli je masz to koniecznie o nich powiedz. Pomoc przyjdzie szybciej. Jeśli ich nie masz, a powiesz, że masz to będzie to odnotowane w Twojej kartotece. Jeśli Ci to nie przeszkadza to powiedz co chcesz, ale jeśli Ci to przeszkadza to nie kłam.
To samo z próbami samobójczymi. Jeśli jakieś miałeś to koniecznie o nich powiedz. Tutaj nie ma żarów. Będziesz potrzebować pomocy natychmiastowo. Jeśli ich nie miałeś to oczywiście nie zmyślaj bo możesz zostać zamknięty na obserwacje.

Z całego serca życzę Ci powodzenia.

Tak odnisoe sie w kilku zdaniach do postu powyzej. Powiedzenie lekarzowi, ze czasm sie mysli, ze "lepiej jak mnie by nie bylo" nie ma zadnego wplywu na tzw. kartoteke, co jak przypuszczam oznacza medical record. W zadnym wypadku nie wpynie na Twoja przyszlosc zawodowa itd.

Czym innym sa oczywiscie w rzeczywistosci dokonane proby samobojcze czy samookaleczenie, ktore latwo jest zaobserwowac. Niemniej nie ma takiego prawa, ktore umozliwialoby "zamkniecie na obserwacje". Do ograniczenia wolnosci potrzebna jest dezycja sadu, ktory na podstawie orzeczenia lekarza uzna, ze jestes - czy ktokolwiek inny - niepoczytalny.
Zatem to sie tak nie odbywa, ze ktos idzie do GP i "zostanie zamkniety na obserwacje". Oczywiscie zdarzaj sie takie rzeczy, gdy zjawia sie policja, bo stoisz na dachu i krzyczysz ze skoczysz. Poza tym....ludzie czesto obawiaja sie zglaszania problemow psychicznych, emocjonalnych, gdyz boja sie stygmantyzacji....owego "odnotowania w kartotece"...to tak nie dziala. Dostep do medical record - bez wyroku sadu - jest tajemnica, do ktorej dostep masz tylko Ty i lekarze. Wszelki akces kogokolwiek musi byc przez Ciebie aprobowany. Zapewniam Cie, ze cokolwiek jest nie tak - nie bedzie sie to za Toba ciagnelo niczym oslawione "zolte papiery" w Polsce. Wiem z wlasnego doswiadczenia...niemniej, jesli chcesz detale, szczegoly, to pisz na priv .
Pomimo wszystko nie jest mozliwe pisanie o tak osobistych historiach na publicznym forum. Wiadomo .

W momencie dolow, gdy nie mozna wstac z lozka, bo dzien jest udreka, nie ma co deliberowac nad dzialaniem lekow antydepresyjnych czy antylekowych (anxiety). Trzeba sie po prostu ratowac . Lekarze maja odpowiednia wiedze, doswiadczenie, aby z nimi rozmawiac o skutkach, korzysciach, ewentualnych konsekwencjach. Forum nie da Ci na to odpowiedzi i zreszta nie szukaj ich w tym miejscu. Nie ma sensu.

PS.
Dlatego, jesli sam nie dasz sygnalu I nie powrocisz do watku, to juz poprzestane na tym. Na forum mamy taka "maniere", ze wiele osob duzo wie na temat medycyny, depresji (z drugiej strony bardzo dobrze), ale juz nie wszyscy maja terapie za soba, leczenie za soba, a jesli juz - nie kazdy chce o tym pisac, bo za jakis czas wroci to echem w wypowiedziach innych, w zupelnie innym watku...ale coz, na szczescie to tylko wirtualna rzeczywistosc.


Pozdro

[ Ostatnio edytowany przez: Kanonier30 20-10-2017 14:56 ]

Z tym zamknięciem na obserwacje to nie takie hop siup, ale skoro nie znamy szczegółów z życia autora wątku to nie ma co się rozpisywać nad tym tematem.

Co do wpisu do kartoteki, to nie odniosłam się do ewentualnej stygmatyzacji lub wyjściu na jaw. Odniosłam się do tego, że na podstawie informacji z kartoteki pacjent jest oceniany i metody pomocy dobierane. Co więcej pacjent powinien móc ufać swojemu psychoterapeucie, a nie cały czas się zastanawiać, nad tym co mówi żeby się nie wydało, że kłamał.

[ Ostatnio edytowany przez: a-were 20-10-2017 15:41 ]

Depresja jest odnotowywana w dokumentacji, do ktorej moze miec wglad np. potencjalny pracodawca i ubezpieczyciel.
Poza tym wiele aplikacji na prace zawiera pytanie m.in. o depresje.
Zglaszanie nieprawdziwych objawow, np. mysli samobojcze, nie pomaga w kontakcie z lekarzem i w leczeniu.